[NC] My dear debtor 1/? │nielong (omegaverse)
แดเนียลมองอีกฝ่ายด้วยความสนุก
ตอนแรกเขาแค่อยากเห็นหน้า อยากแกล้งนิดๆหน่อยแล้วปล่อยกลับ
แต่พอเห็นแววตาเมื่อครู่ ความสนุกก็เปลี่ยนเป็นความคึก อยากปราบพยศแมวน้อยตรงหน้า
อา ใช่
คนตัวบางที่กำลังตัวสั่นข้างหน้าเขานี่ช่างเหมือนลูกแมวซะจริง แต่ดื้อไปหน่อย
“อย่ารีบน่า มาทำอะไรสนุกๆกันก่อนกลับไม่ดีกว่าเหรอ
องซองอู” พูดพลางใช้นิ้วชี้เชยคางอีกฝ่ายให้หันมามองหน้า
ซองอูเม้มปากแน่น ไม่ตอบ เพราะรู้ว่าตอบไปตนก็คงไม่ได้กลับ เพียงแต่ส่งตาขวางไปให้คนตัวสูงที่ยิ้มเจ้าเล่ห์เท่านั้น
แดเนียลเห็นแววตานั้นยิ่งเหิมเกริมเข้าไปใหญ่
ในหัวคิดแต่ว่าต้องทำให้ซองอูอ้อนวอนเขาให้ได้ คิดได้ดังนั้นก็กระชากเสื้อร่างบางออก
ผิวขาวตรงหน้าทำให้เขาละสายตาไม่ได้ มือใหญ่ลากไล้จากยอดอกลงไปยังกางเกง
ล้วงเข้าไปสัมผัสกับสิ่งตื่นตัวข้างล่างพลางรูดช้าๆ
“หึ
อยากกลับแล้วทำไมข้างล่างของนายมันเป็นอย่างนี้ล่ะองซองอู” แดเนียลเอ่ยเย้า
“หะ หุบปาก! อึก เอามือ อะ
ออกไปเดี๋ยวนี้!” ซองอูเอ่ยตอบอย่างยากลำบาก
อีกฝ่ายกำลังทำให้เขาสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“อ่า ให้เอาออกจริงเหรอ” แดเนียลเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆจนซองอูเผลอครางออกมา
กลิ่นหอมจากตัวยิ่งรุนแรงขึ้นตามแรงอารมณ์
“…ให้ตายเถอะ กลิ่นหอมเป็นบ้า” แดเนียลสบถ
ก้มหน้าไปสูดดมความหอมจากซอกคอคนตัวขาว แม้พวกเขาจะอยู่ท่าชันเข่าแต่ก็ยังตัวใหญ่กว่าซองอูอยู่ดี
“อ่า อะ อืม อือ จะ จะเสร็จแล้-“
คนตัวใหญ่รูดเร็วๆพลันปล่อยมือ ซองอูที่หลับตากำลังจะถึงฝั่งกลับหยุดชะงัก
ลืมตามองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าแดงก่ำ แดเนียลลุกขึ้นก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟา
พาดแขนสองข้างเหมือนเสี่ย
“มานี่สิ มือถูกมัดไม่ใช่รึไง นายทำด้วยตัวเองไม่ได้หรอกนะ”
แดเนียลกระดิกนิ้วชี้เรียกคนหน้าแดงก่ำที่มองมาอย่างขัดเคือง ก่อนใบหน้านั้นจะก้มต่ำมองสิ่งชูชันของตัวเอง
ในเมื่อมือใช้ไม่ได้ ก็ใช้แขน!
“เห้ยๆ หยุด” แดเนียลมองอีกคนที่กำลังจะช่วยเหลือตัวเองอย่างสุดความสามารถแล้วก็ต้องลุกขึ้นไปดึงแขนอีกฝ่ายมาคุกเข่าหน้าโซฟา
จับมือทั้งสองข้างของคนตัวบางไว้ด้วยมือเดียว ส่วนตัวเองก็นั่งลงพิงโซฟาที่เดิม
“เอ้า ทีนี้ก็ช่วยตัวเองไม่ได้แล้ว ทำไงดีล่ะ องซองอู”
รอยยิ้มกวนประสาทส่งมาตรงๆยิ่งทำให้ซองอูหัวเสีย
เงยหน้ามองแดเนียลอย่างช่วยไม่ได้
“จะเอายังไงก็ว่ามา!” เขาเกรี้ยวกราด
บ้าเอ้ย คนกำลังจะเสร็จแต่โดนขัดขวางนี่มันทรมานมากแค่ไหนรู้ไหมไอ้ตาตี่
“นายอมให้ฉันสิ แล้วฉันจะใช้มือให้นายเสร็จไปพร้อมๆกัน”
ซองอูได้ยินก็อ้าปากค้าง แดเนียลใช้มืออีกข้างที่ว่างรูดซิปกางเกงพลาง
ควัก เอาสิ่งที่กำลังตื่นตัวเต็มที่ในกางเกงออกมาเจอโลกภายนอก
มันชี้โด่อยู่หน้าซองอูที่นั่งพื้นต่ำกว่า แดเนียลเห็นอีกฝ่ายนิ่งจึงโน้มตัวลงไปฝังหน้าตรงซอกคออีกฝ่าย
มือข้างที่ว่างเลื่อนไปจับของคนตัวบางพลางขยับขึ้นลงช้าๆ
“อ่ะ อ่า คะ คุณ ผมทำไม่เป็น อ๊ะ” ซองอูกัดริมฝีปากตัวเองเมื่อเผลอครางเสียงออกมา
“หืม ก้มหน้าลงมา อมเข้าไปอย่าให้โดนฟัน” แดเนียลผละออกจากตัวซองอู มองหน้าพร้อมอธิบาย
ในขณะที่มืออีกข้างก็ปรนเปรออีกฝ่ายเรื่อยๆ
“ทำสิ ไม่ทำจะหยุดมือนะ” แดเนียลเร่งเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังไม่ยอมทำ
มัวแต่กลั้นเสียงคราง
ซองอูทำตามอีกฝ่ายสั่ง คิดว่ารีบๆทำรีบจบจะได้กลับบ้านสักที
ปากเล็กอมสิ่งใหญ่โตไว้ในปาก
กลิ่นของแดเนียลแรงขึ้นจนเขาต้องขมวดคิ้ว
“อ่า อมแล้วก็ดูด ขยับปากขึ้นลง ใช้ลิ้นเลียมันด้วย
เข้าใจไหมซองอู” แดเนียลครางแผ่วเบา สอนอีกคนต่อ
ริมฝีปากยกยิ้มเมื่อคนตรงหน้าทำตามอย่างว่าง่าย
“อ่า ใช่แล้ว อืม ดี” คนตัวใหญ่คราง
มือใหญ่รูดรั้งแก่นกายบวมของอีกฝ่าย คงใกล้จะเสร็จเต็มทีแล้ว
เขาเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆจนซองอูปลดปล่อยออกมาเต็มมือ
ซองอูคายสิ่งในปากออกมา เขาครางเมื่อถึงจุดสุดยอด
ก่อนจะซบหน้าลงกับตักของแดเนียล
“เฮ้ นายเสร็จแต่ฉันยังไม่เสร็จนะ ช่วยกันก่อนสิ” แดเนียลใช้มือลูบแก้มอีกฝ่ายไล่ลงมาจนถึงริมฝีปากแดง
อดใจไม่ไหวจนต้องโน้มตัวลงไปจูบ
“อืม อือ” คนตัวเล็กครางในลำคอ
อารมณ์ถูกปลุกอีกครั้งจากจูบดูดดื่ม เมื่อแดเนียลผละออก
ด้วยแรงอารมณ์ซองอูจึงก้มไปใช้ปากให้อีกฝ่ายต่ออย่างไม่ขัดขืน
“อืม ดี ดีมาก ซองอู อ่า” แดเนียลแหงนหน้าขึ้นสูง
ซูดปากด้วยความเสียวซ่าน ซองอูเมื่อได้รับคำชมก็ยิ่งปรนเปรอให้อีกฝ่าย
“อ่า อะ จะ จะเสร็จ” จบคำแดเนียลก็ปลดปล่อยเข้าไปในปากเล็ก
ซองอูสำลักเมื่ออีกฝ่ายปล่อยไม่ทันตั้งตัว
น้ำขาวขุ่นเปื้อนปากแดงไหลย้อยมาถึงลำคอขาว แดเนียลมองภาพนั้นพลางกลืนน้ำลาย
นอกจากกลิ่นหอมแล้วยังยั่วเก่งอีก
แมวตัวนี้!
ในขณะที่ซองอูกำลังหอบหายใจ
คนตัวใหญ่ก็อุ้มอีกฝ่ายขึ้นมานั่งคร่อมตัก หันหน้าเข้าหากัน จับแขนอีกฝ่ายคล้องคอตัวเองไว้
ซองอูตกใจ
แก่นกายอีกฝ่ายดุนดันอยู่บริเวณบั้นท้ายเขา จะผลักตัวออกก็โดนจับจูบเข้าเสียก่อน
ขัดขืนได้ไม่นานอารมณ์ที่ปลุกมาอีกครั้งก็ทำให้ต้องโอนอ่อนตามอีกฝ่ายไป
นี่มันแย่แล้ว ซองอู
ทำไมยอมเขาได้ขนาดนี้ ขัดขืนสิ
ซองอูขืนหน้าหนีจากจูบร้อนแรง
สติอันน้อยนิดกำลังประท้วงเขาให้เอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้
“คะ คุณ ผมอยาก-“
“เรียกแดเนียล” คนตัวสูงตอบในขณะที่พรมจูบไปตามไหล่ขาว
“แดเนียล ผะ ผมอยากกลับบ้าน” ซองอูเอ่ยเสียงอ่อน
ตาปรือปรอย แรงจะพูดยังจะไม่มีอยู่แล้ว
“อย่างอแง นอนนี่แหละ”
“แต่-“
“อง ซองอู จงเชื่อฟังฉัน” แดเนียลสบตาอีกฝ่ายพลันเอ่ยประโยคคำสั่งด้วยเสียงเข้ม
ดวงตาสีเข้มมีแววหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย ซองอูสะดุ้งเฮือก ตัวเกร็งอย่างหวาดกลัว
แดเนียลใช้เสียงของอัลฟ่าออกคำสั่งกับซองอู
“อะ อืม ไม่กลับแล้ว” ร่างบางที่นั่งคร่อมตักหันหน้าเข้าหาอีกฝ่าย
เมื่อหวาดกลัวไม่มีที่ซ่อน
สติอันน้อยนิดที่เหลืออยู่จึงสั่งให้เกยคางไว้บนบ่ากว้างเพื่อหลบสายตาเข้มดุ
โดยหารู้ไม่ว่า การกระทำนั้นกลายเป็นออดอ้อนในสายตาอีกฝ่ายไปเสียแล้ว
“เด็กดี อย่ากลัว” แดเนียลรู้ว่าตัวเองเผลอใช้เสียงอัลฟ่ากับอีกฝ่ายไปจึงลูบหัวนั้นเบาๆ
คนบนตักขยับไปมาเล็กน้อยทำให้บั้นท้ายสัมผัสกับแก่นกายของเขา อารมณ์คุกกรุ่นที่มีอยู่เดิมยิ่งเพิ่มขึ้น
แดเนียลงับติ่งหูเล็กเบาๆ จูบแก้มไล่มาจนถึงคอ
ซองอูครางแผ่ว
ทว่ายังไม่เงยหน้าจากบ่ากว้าง แดเนียลบีบบั้นท้ายอีกฝ่าย
ก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางด้านหลัง คนตัวบางตัวเกร็ง ภายในรัดนิ้วแน่น
“อะ เจ็บ แดเนียล เจ็บ”
ซองอูร้อง แม้ว่าช่องทางด้านหลังของโอเมก้าจะมีน้ำหล่อลื่น
ทว่าครั้งแรกก็ยังเจ็บอยู่ดี
“ซองอู อย่าเกร็ง
ปล่อยตัวตามสบาย” ร่างใหญ่กระซิบข้างหู
มืออีกข้างที่ว่างเปลี่ยนมารูดรั้งแก่นกายเล็กของอีกฝ่าย
“อืม อือ อะ แฮ่ก” ช่องทางด้านหลังที่ผ่อนคลายลงพร้อมเสียงครางเป็นสัญญาณบอกว่าซองอูคงหายเจ็บแล้ว
แดเนียลใส่นิ้วเพิ่มเป็นสองนิ้ว ควานนิ้วภายในเพื่อหาจุดกระสัน คนตัวบางสะท้าน
แอ่นกายขึ้นเมื่อนิ้วเรียวยาวแตะถูกจุดภายใน
“อ๊ะ แด เนียล อา
ตรงนั้น” ซองอูครางหวาน น้ำหล่อลื่นจากช่องทางด้านหลังออกมาเรื่อยๆ
แดเนียลถอนนิ้วออก รูดรั้งแก่นกายใหญ่ของตัวเองสองสามทีก่อนจะยกสะโพกอีกฝ่ายให้คร่อมทับสิ่งแข็งขืนที่ใหญ่กว่านิ้ว
“อ่ะ อา แด เนียล มัน แฮ่ก ใหญ่ อ๊ะ” ซองอูคราง ยกตัวเองขึ้นเพราะคิดว่าคงรับสิ่งนี้มาในร่างกายไม่ไหว
ทว่ายังไม่ทันได้ทำอะไร แดเนียลก็จับเอวซองอูกดลงมาเรื่อยๆจนสุดความยาว
“อ่า สุดโคนแล้วนะ
เก่งมาก” แดเนียลเอ่ยชมอีกฝ่ายที่ครั้งแรกก็เป็นฝ่ายอยู่บน(ตัวเขา)ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
ซองอูครางฮือ ซบหน้าลงกับไหล่หนา หมดแรงจะโต้เถียง
แดเนียลขยับตัวสวนสะโพกช้าๆ
ก่อนจะเพิ่มความเร็วเรื่อยๆตามแรงอารมณ์ คนบนตักตัวสั่นไปตามแรงสะเทือน ครางเสียงดังด้วยความสุขสม
ยิ่งใกล้ปลดปล่อย
กลิ่นหอมยิ่งออกมาจากตัวซองอูเรื่อยๆจนแดเนียลทนไม่ไหว
ขบกัดตามลำคออีกฝ่ายเพื่อสร้างรอยทิ้งไว้มากมาย ขัดใจก็ตรงปลอกคอของอีกฝ่ายที่ทำให้ตีตราไม่ได้เพียงอย่างเดียว
“ซองอู ถอดปลอกคอสิ”
แดเนียลพูดเสียงนุ่ม กล่อมให้อีกฝ่ายเอนตามพลางกระแทกตัวไปด้วย
“อ๊ะ อะ ไม่ อา ไม่ถอด” แม้สติจะน้อยนิดแค่ไหนแต่ซองอูก็ยังจำได้ว่าให้ตายยังไงก็ไม่ถอดปลอกคอง่ายๆเด็ดขาด
“อืม ไม่เป็นไร ครั้งหน้าค่อยถอดก็ได้” แดเนียลเอ่ยแผ่วเบา รอยยิ้มมุมปากระตุกเล็กน้อย กอดรัดซองอูไว้ทั้งตัว
“อา ซองอู ซองอูของฉัน” กระแทกสวนครั้งสุดท้ายก่อนปลดปล่อยเข้าไปในตัวอีกฝ่าย
พร้อมกันนั้นซองอูก็ปลดปล่อยจนเปื้อนหน้าท้องแกร่งของแดเนียลไปหมด ร่างบางสลบไปทันทีเพราะเหน็ดเหนื่อยจากกิจกรรมชั่วครู่
แดเนียลจูบหน้าผากอีกฝ่ายแผ่วเบาก่อนจะอุ้มไปวางบนเตียงพร้อมทำความสะอาดให้ร่างบางเสร็จสรรพ
ล้างเนื้อล้างตัวให้ตัวเองเสร็จก็ขึ้นมานอนกอดแมวน้อยหลับไป
หึหึ ซองอูต้องเป็นของเขา ของแดเนียลเท่านั้น!
----------------------------------------------------------------------------
กลับไปเม้นต์กันได้ที่ https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1752753&chapter=3
x
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น